Zaman zaman sorguladığım bir konu var. Bunu da buraya yazıp kamulaştırmak ne kadar yapabileceğim bir şey onu bilmiyorum. Belki taslak olarak bırakacağım zaman geçince de sileceğim.
Sakin sanıyorum kendimi ama sakin değilim sanırım. Çabuk sinirlenebiliyorum. Kalbim çarpıyor, ellerim titriyor. Ama patlamadan içime gömüyorum. Bazen de saçma sapan bir şekilde patlıyorum kimse nolduğunu anlamıyor. Kaşla göz arasında da konuyu kapatıp uzatmamaya çalışıyorum. İçimde fırtınalar esiyor halbusi.
Aman kimseyle kötü olmayayım herkesle iyi geçineyim. Bu çok gıcık ve insanı bir yerde kitleyen bir şey. Neden böyle bir huyum var bilmiyorum. Ben de asabi olmak önüme gelene bağırıp çağırmak biraz rahatlamak istiyorum. Üstüme gelen insanlara şunu şöyle bunu böyle yap diyenlere yeterrrrrr, sana ne demek istiyorum. Bu neden bu kadar zor? İnsanın kişiliği 30 yaşından sonra değişebilir mi? Tamam bitti bundan sonra astığı astık kestiği kestik biri oldum diyebilir mi? Ne yazık ki diyemeyeceğim. Kalbimin derinliklerinde bir yerlerde patlamamış sinirle dolanıyor olacağım. İçimde açıklayamadığım bir huzursuzlukla. Kendi kendime konuşmalar yapıp olayları bin kere tekrar yaşatacağım tekrar sinirleneceğim. Ama o kadar!
Bir de insan en kolay annesine, abisine, babasına sinirlenebiliyor galiba yani ben öyleyim. Ve bunun vicdanı çok ağır oluyor.
Ps: Yayınlamaya karar verdim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder